Guitar heroes - czyli garstka gitarzystów, których gra inspiruje muzyków na całym świecie!
Joe Satriani
Zaczął grać na gitarze w wieku 14 lat, gdy dowiedział się o śmierci Jimiego Hendrixa, którego był fanem. Wcześniej trenował futbol amerykański. Od 1971 roku, czyli już w wieku piętnastu lat, Satriani był nauczycielem gry na gitarze. Jego uczniami byli m.in. Steve Vai, David Bryson (Counting Crows), Kirk Hammett (Metallica), Alex Skolnick (Testament), Larry LaLonde (Primus), Charlie Hunter oraz wielu innych. W następnych latach grał z muzykami jazzowymi, co znacznie wpłynęło na jego styl. Byli to m.in. Lennie Tristano i Billy Bauer. W latach 80. Joe Satriani grał koncerty z Mickiem Jaggerem i Alicem Cooperem oraz brał udział w wielu sesjach nagraniowych różnych zespołów. W latach 90. XX w. na kilka miesięcy zastąpił na koncertach gitarzystę Deep Purple – Ritchiego Blackmore'a. Pierwszy jego solowy album został wydany w 1986 roku i nosił tytuł Not of This Earth. Za następne płyty – Surfing With the Alien, Dreaming , Flying In A Blue Dream, The Extremist – artysta był nominowany do nagrody Grammy. W 1996 Satriani stworzył formację G3.
Styl gry Satrianiego cechuje wykorzystanie wszystkich technik gry, w szczególności zaś legato i tappingu. W niektórych utworach zastosowana jest technika tappingu "pianistycznego", gdzie palce obu rąk uderzają w struny bezpośrednio na gryfie (kostka staje się zbędna), co pozwala na uzyskanie efektów nieosiągalnych przy tradycyjnej grze. Joe Satriani jest autorem licznych "etiud" wykorzystujących tę technikę ("Midnight" z płyty Surfing With the Alien, "Day At The Beach" z Flying In A Blue Dream). Gra także tappingowe flażolety oraz często operuje systemem tremolo.
Eric Johnson
Amerykański gitarzysta, kompozytor i wokalista. Rozpoczął karierę w wieku 15 lat, wstępując do zespołu Mariani, a później (w wieku 21 lat) do zespołu jazz-rockowego o nazwie Electromagnets. Po rozpadzie Electromagnets (rok 1977) rozpoczął karierę solową od nagrania albumu Seven Worlds, który jednak nie został wydany aż do roku 1998. Pierwszym albumem Johnsona, który doczekał się publikacji, był wydany w 1986 Tones (singel „Zap” z tego albumu został nominowany do Nagrody Grammy). Sukcesem okazał się kolejny album artysty, Ah Via Musicom, który ukazał się w 1990. Za pochodzący z niego utwór „Cliffs of Dover” Johnson otrzymał nagrodę Grammy w kategorii „najlepszy rockowy utwór instrumentalny”. W 1996 wziął udział w trasie koncertowej G3, występując obok takich gitarzystów jak Joe Satriani i Steve Vai. W 2006 ponownie wystąpił na trasie G3, tym razem z Satrianim i Johnem Petruccim. Używa przeważnie gitar elektrycznych marki Fender Stratocaster, a także m.in. firmy Gibson. Gra również na gitarach akustycznych i instrumentach klawiszowych. Kilka kompozycji Johnsona (w tym „Cliffs of Dover”) znalazło się na liście utworów muzycznych gier komputerowych.
Muzyczny styl Erica Johnsona to przede wszystkim instrumentalny rock, chociaż okazyjnie włącza do swoich kompozycji elementy jazzu, gospel, new age czy country. Brzmienie gitarzysty porównywane jest do dźwięku skrzypiec i uznawane za unikatowe. Większość solowej dyskografii artysty to utwory instrumentalne, jednak czasem Johnson występuje również w roli wokalisty, np. w „Desert Rose”.
John Petrucci
Amerykański gitarzysta, kompozytor i producent muzyczny. Od 1985 roku członek amerykańskiej grupy progresywnometalowej Dream Theater, której był współzałożycielem. W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 27. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World.
Petrucci prowadzi stałą współpracę z magazynem Guitar World. Uczęszczał do znanej szkoły muzycznej Berklee College of Music w Bostonie. Wychowywał się na Long Island, a dokładniej w okolicy Kings Park, gdzie chodził do szkoły razem z Johnem Myungiem i Kevinem Moore'em. Rodzice Johna nie byli specjalnie uzdolnieni muzycznie, lecz jego rodzeństwo uczyło się gry na instrumentach. Jego starsza siostra ćwiczyła grę na fortepianie i organach, młodsza siostra – na klarnecie, zaś brat – na gitarze basowej. Pierwszy kontakt Petrucciego z gitarą miał miejsce, gdy ten miał 8 lat. Stracił zainteresowanie instrumentem, gdy okazało się, że jego zajęcia odbywają się wczesnym popołudniem, zaraz po szkole. Właściwy początek przygody z gitarą można datować na okres, gdy miał 12 lat. Jak sam mówi, wszystkie "dzieciaki z sąsiedztwa" na niej grały i "wydawało się to niezłą zabawą". Nie bez znaczenia była tutaj również pasja do muzyki, którą zaraził się od starszej siostry.
Wśród twórców i zespołów, od których John czerpał swe wczesne inspiracje byli m.in. Yngwie Malmsteen, Iron Maiden, Randy Rhoads, Yes, Stevie Ray Vaughan. Był zafascynowany wysokim poziomem technicznym gry wielu z nich. Gdy w USA upowszechnił się nurt zwany thrash metalem, Petrucci interesował się twórczością zespołów takich jak Metallica czy Queensrÿche. Szybko jednak okazało się, że granie ich utworów nie sprawia trudności młodemu gitarzyście, skupił więc swoją uwagę na stylu gry takich wirtuozów, jak m.in. Steve Morse, Steve Vai, Joe Satriani, Mike Stern, Eddie Van Halen, Al di Meola, Alex Lifeson.
Steve Vai
Steven Siro Vai (ur. 6 czerwca 1960 w Nowym Jorku) – amerykański wirtuoz gitary, kompozytor, a także producent muzyczny. Trzykrotny zdobywca nagrody Grammy (oraz 9 nominacji). Przyznaje się do inspiracji twórczością Jimiego Hendriksa. Uczeń Joe Satrianiego i absolwent Berklee College of Music. Założyciel fundacji Make A Noise, corocznie przydzielającej stypendia dla gitarzystów i innych muzyków szukających finansowego wsparcia. Od połowy lat osiemdziesiątych jest inspiracją dla wielu instrumentalistów na całym świecie. W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 53. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World.
Steve przeżywał fascynację muzyką Franka Zappy. Postanowił wysłać Zappie opracowane własnoręcznie transkrypcje jego solówek. Ten zaprosił go na spotkanie i był pod takim wrażeniem gry młodego Vaia, że włączył go do zespołu. Steve mógł pokazać swój talent w takich utworach jak „Moggio” i „Stevie’s Spanking”. Jeździł z Zappą także w trasy koncertowe i podpatrywał muzyków na scenie wiele się przy tym ucząc. Wraz z nim nagrał 6 płyt (1980-84).
Paul Gilbert
Amerykański muzyk i kompozytor, wirtuoz gitary. Znany z występów w grupach muzycznych Racer X oraz Mr. Big. Wydaje również solowe albumy. Zagrał także w projekcie Guitar Wars razem z Nuno Bettencourtem i Steve'em Hackettem. Brał udział w trasie w G3 wraz z Joem Satrianim oraz Johnem Petruccim.
W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 37. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World.
Źródło:https://www.wikipedia.org